Wienan, wat een zeur ben ik ook. Ik zit gewoon in Afrika en kan niet genieten?! Gelukkig kan ik dit nu al veel meer. Behalve als ’s ochtends om 06:30 mijn wekker gaat. Dan moet ik even moeite doen om op te staan, maar een koude douche maakt mij al snel wakker. Mijn nieuwe levensmotto is dan ook: Hakuna Matata. Dat is een uitspraak in het Swahili dat betekent: geen zorgen!

Nu zit ik hier bijna een week en ik heb al ontzettend veel dingen geleerd! Gister was ik een hele tijd lang echt een huismoedertje. Wat was ik druk met schoonmaken, schoonmaken en schoonmaken, maar wonder boven wonder deed ik dit met een big smile on my face! De gedachte dat ik mijn dienstbaar op kan stellen hier maakt mij heel erg blij! Niet dat ik het leuk vind om schoon te maken en niet dat ik heel het leven van de kinderen hier verander, maar ik kan wel een klein steentje bijdragen. De kinderen en het personeel zijn ontzettend lief. Dat zit al in alle kleine dingen! Ik vind het ontzettend mooi om te zien hoe dankbaar en vrolijk de kinderen hier zijn ondanks dat ze weinig hebben. (Bijna) nooit hoor je ze mopperen als ze iets voor een ander moeten doen of als het tijd is voor schoonmaken. Hopelijk neem ik dit over van de kinderen en neem ik dit mee in mijn broekzak. Het maakt hier ook niet uit hoe je eruit ziet. Wat ben ik blij dat er hier geen bekenden zijn, want ik zie er toch ook best wat anders uit. Hier gaat het echt om de persoon en niet om het uiterlijk! Ook daar kan ik wat van leren. Zo ga ik mijn kinderen (ooit….) ook opvoeden!

Het weer laat mij soms een beetje in de steek, maar dat vind ik helemaal niet erg. Er zijn al wat dagen geweest dat het ’s nachts en soms ook ’s ochtends flink heeft geregend. Ook nu is de zon weg, maar mij hoor je niet klagen. Even zonder zon is soms best oké. Zondag heeft het de hele dag geregend dus konden we helaas niet naar het strand. Wel konden we naar de kerk en wat houd ik van de manier waarop Afrikanen zingen! Dit kan ik wel gaan uitleggen, maar dit moet je gewoon ervaren zoals eigenlijk alles wat ik vertel. (Het komt er nu dus op neer dat je niet mijn verhalen moet lezen, maar dat je gewoon hier naar toe moet komen!)

Maandag was een beetje een pechdag. Met twee kinderen zijn we naar het ziekenhuis geweest. De ene draagt nu een mitella en de ander heeft 16 hechtingen, maar huilen of klagen doen ze niet: opstaan en weer doorgaan! Hier zijn ze niet snel bang voor dingen. Zo zat ik gister op de moterbike zonder helm en we reden met een flink tempo. Wat was ik blij dat we er met 3 personen opzaten en dat ik de gelukkige was die middenin zat! Het strand maakte de maandag goed. Wat is het heerlijk om daar met de kinderen heen te gaan en ja, het moet even gezegd worden, wat zijn de jongens hier gezegend! Ik weet niet hoe, maar elke jongen heeft een gespierd lichaam…(A).

Wanneer ik niet denk dat het nog 3 maanden duurt voordat ik weer naar huis ga, maar geniet van elk moment, kom ik mijn tijd wel door. Wat is het heerlijk om met de kleintjes te knuffelen en om mee te spelen, wat is het super om te klieren met de jongens en wat is het tof om een goed gesprek te hebben met anderen! Ik weet nu al dat dit, ondanks wat er nog komen gaat, weer een toffe ervaring rijker is die niemand mij afpakt!